Op 3 mei 2014, Wereldlabyrintendag, organiseerden we een belevingsdag met een doolhof- en labyrintervaring. Zowel doolhof als labyrint zijn twee oeroude symbolen die ons in contact brengen met onszelf en hoe we in het leven staan.
Het labyrint is een slingerend pad, dat je naar het centrum brengt. Een oeroud symbool voor het leven zelf, want wat is het leven anders dan stap voor stap onze weg gaan, ook al zien we niet altijd de weg helder en hebben we soms het gevoel ver van huis te zijn of net niet.
En labyrint en doolhof worden vaak door elkaar gebruikt, al is het niet hetzelfde. In een labyrint zijn er geen zijwegen, geen doodlopende wegen. In een doolhof wel. Velen van ons weten dat uit ervaring. Wie zocht als kind niet ooit zijn weg in een doolhof? En misschien wat gek als we er bij stilstaan, maar we deden dat meestal onbekommerd en al spelende. Zouden we dat nu ook nog zo ervaren?
Op deze dag ontdekten de deelnemers het zelf, want voor we het labyrint stapten, zochten we eerst onze weg in één van de oudste doolhoven van België, nl. het doolhof bij het kasteel van Loppem. Telkens de weg doodliep, hielden we even halt en stelden ons de vragen: wat denk ik, wat voel ik, wat doe ik. Het delen van deze ervaringen achteraf was bijzonder verhelderend.
En na het zoeken en voelen hoeveel energie en moeite dat ons kostte, stapten we de ervaring van het labyrint in en lieten ons leiden door de weg.